Eerste schoentjes

Vandaag was het zover. Emma haar eerste schoentjes.

Ze loopt nu flink en dus was het tijd voor echte schoentjes.


Ze heeft flink gepast. En even had ik een meningsverschil met moeke die een ander paar mooier vond. Maar wij (Emma en ik) vonden de rondinellakes met bloemetjes op toch echt het mooiste.

Echte kleine meisjes schoenen.

Voor de rest is Emma ook weer heel braaf geweest. Het is een echt meisje. Zo lang we maar aan het shoppen zijn hoor je haar de hele middag niet.

Daarom heb ik haar dan ook nog maar getrakteer op een nieuwe dvd van "Fifi en de bloemenvriendjes".

Mijn lichtpuntje

Gelukkig heb ik een enorm schattig meisje dat me wel kan doen lachen.

Ze wordt meer en meer kindje en minder baby. Ik vind het eigenlijk wel fijn zo.

Ze leert iedere dag bij en wordt schattiger met de dag.

Ze zwaait heel lief met haar handje als ik haar afzet bij de onthaalmoeder. Of als Walter haar in bedje stopt zwaait ze ook naar mij met haar handje.

En ze kan ook soms echt komen knuffelen , dan slaat ze haar handjes rond mijn nek en knuffelt ze me echt. Daar geniet ik toch zo van.

Eigenlijk moet ik eerlijk toegeven dat ze me volledig rond haar piepkleine vingertjes heeft gewonden...

begrafenis

Gisteren is dan mijn nonkel begraven.
Zoals verwacht een heel emotionele dag. Ik zit enorm met mijn twee nichtjes en tante in. Ik vind het zo erg voor hen. En ook voor zijn broers en zussen die nu een geweldige broer kwijt zijn.

Ik blijf er maar mee in mijn maag zitten. Hoe is het toch mogelijk dat een perfect gelukkig gezin zomaar ineens uiteengerukt kan worden?

Ik kan het maar niet van me afschudden dat zoiets ons voor het zelfde geld ook elk moment kan overkomen.
Ik weet dat je daar het beste niet te lang bij stil staat. Maar ik kan het nu niet echt los laten...

Het leven is zo oneerlijk

Gisterenavond is de jongste broer van mijn papa aan kanker gestorven. Amper 51 jaar oud.
Hij laat een vrouw en twee dochters van 19 en 16 achter.

Het leven is toch zo oneerlijk. Hij zat nog zo vol levenslust. Op zijn 49 is er kanker vastgesteld, hij is toen meteen moeten stoppen met werken wat hij al zo erg vond. Hij heeft dan twee jaar lang gevochten en gisterenavond de strijd verloren.

Ik kan me nauwelijks indenken wat zijn vrouw en dochters op dit moment voelen, ik vind het zo erg voor hen en ook voor zijn broers en zussen.

Het is nooit fijn als je een dierbare moet afgeven, maar op deze manier is het nog honderd keer erger.

Ik hoop met heel mijn hart dat ik dit nooit moeten meemaken. Dat iedereen waarvan ik houd op een comfortabele oude leeftijd zal sterven.