Het leven is zo oneerlijk

Gisterenavond is de jongste broer van mijn papa aan kanker gestorven. Amper 51 jaar oud.
Hij laat een vrouw en twee dochters van 19 en 16 achter.

Het leven is toch zo oneerlijk. Hij zat nog zo vol levenslust. Op zijn 49 is er kanker vastgesteld, hij is toen meteen moeten stoppen met werken wat hij al zo erg vond. Hij heeft dan twee jaar lang gevochten en gisterenavond de strijd verloren.

Ik kan me nauwelijks indenken wat zijn vrouw en dochters op dit moment voelen, ik vind het zo erg voor hen en ook voor zijn broers en zussen.

Het is nooit fijn als je een dierbare moet afgeven, maar op deze manier is het nog honderd keer erger.

Ik hoop met heel mijn hart dat ik dit nooit moeten meemaken. Dat iedereen waarvan ik houd op een comfortabele oude leeftijd zal sterven.